DÜNYAMIZ NE KADAR KENDİMİZE DAİR?

Dünyamız ne kadar kendimize dair?

Dünyamız, bize dair olan ve içinde bulunduğumuz olmak üzere iki farklı şekilde tanımlanabilir. Bu ikisi arasında dünyadaki insan sayısı kadar ilişki biçimi mevcuttur. Aslına bakacak olursak içinde bulunduğumuz dünyaya ait gözlemlerimiz ve yaşantımız bize dair olan dünyadan daha fazladır. Günümüzde çağdaş insan toplumsal normlardan ve gelenekten eskiye nazaran daha kopmuş; sevinçleri ve hezeyanlarıyla baş başa kalmış gibi görünse de eskiye göre kendine daha yakın sayılmaz.

Bugün birey olmanın yanlış yorumları şeklinde ortaya çıkan birtakım davranış sitilleri uygulamaya konulmuş olabilir ancak bu durum yeni davranış stillerinin insanlar tarafından benimsenmiş olduğunu göstermez. İçselleştirilemeyen yaşantılar insanı yüzeysel davranmaya zorlar ve bu yüzeysel zemin kendiliğe dair pek çok parçanın da yok olmasına, körleşmesine sebep olur.

Burada başlık olarak dünyamız ne kadar kendimize ait demekten kaçınıp dünyamız ne kadar kendimize dair demekteki maksat dünyamızın bize aitliğinden çok bizimle olan ilgisini, bağlantısını sorgulamak amaçlıdır çünkü dışarıdaki dünyayla bağımızı koparmak neredeyse imkânsızdır. Bizim reddimizle yok olmayacak bir gerçekliğin içinde oluşumuz, dış dünyayla çoğu zaman yenilgiyle sonuçlanan büyük çatışmalara girmemize sebep olur. Değiştiremeyeceğimiz koşulları kabullenmek zordur. Dışarıda yer yer bizden izler taşıyan ama çoğu zaman karşısında durduğumuz bir dünya mevcutken iç dünyamızın daha korunaklı ve bize ait olduğunu düşünürüz hâlbuki iç dünyamızda bağımız sandığımızdan daha kopuk ve çarpıtılmış olabilir. Kendimize dair yargılarımızın ya çok suçlayıcı ya da çok koruyucu olduğunu görürüz ve bazen bu yargıları değiştirmek dışarıdaki dünyayı değiştirmekten bile zordur.

Kendimize dair yakınlığımızın önündeki engellerden belki de en önemlisi, çağdaş insanın gittikçe karmaşıklaşan insan ilişkilerinde kendini yitirmesi ve bu yitirilişin daimi yalnızlıkla, diğerleri üzerindeki hakimiyetle ya da bağımlılıkla yüceltilmeye çalışılmasıdır. Günümüz insan ilişkilerindeki dinamiklerin çok karmaşık olduğunu düşünsek de biraz dikkat ettiğimizde genel ilişki eğilimlerinin bu üç şekilde ortaya çıktığını görürüz. Temelde ise ilişkilerde kendini yitirmenin insanın aslolan benliğiyle de ilişkisini zedeleyişinin yer aldığını söylememiz gerekir.

Dışarıdaki dünyayı kendi algı süreçlerimizle yeniden yorumlarız fakat kendi fenomenimizde yeniden anlam kazanan bu veriler bazen yanıltıcı olabilir. Yanıltıcı verilerden etkilenen duygu ve düşünce dünyamız kendimize yabancı kalmamıza sebep olabilir. Duygu ve düşünceler arasında da bir ayrıma gitmek gerekir. Duyguların üzerimizdeki hakimiyetinin daha güçlü olduğunu sansak da çoğu olumsuz duygu, çarpıtılmış ya da abartılmış düşüncelerin ürünüdür. Duygular üzerine çok fazla konuşmadığımız için düşüncelerimizin duygularımız olduğunu sanırız ve davranışlarımızı yönlendirenin duygudan ziyade düşünce şeklimiz olduğunu gözden kaçırırız.

Günümüz dünyasında sığlık aşağılanırken derinlik bir o kadar yüceltilir, bu iki kavramı genelde ilişki içerisinde bulunduğumuz kişileri tanımlamak için kullanırız. Hâliyle aşağılanan grupta olmayı kimse istemez, insanlar kendi derinliğini kanıtlama gereksinimi hissederler. Günümüz insanını yüzeyselliğe zorlayan bizzat derinlik baskısıdır. Çağdaş dünyada sıradanlıktan kurtulmanın yalnızca para ya da ünle olamayacağı kanunu duyurulmuş, kişilerin dünyaya bırakacak bir sanatı, ürünü yoksa en kötü ihtimalle derinliğe sahip ilişkiler kurması gerektiği dikte edilmiştir. Derinlik baskısı, kişiyi aslolan sorunlarından uzaklaştırır ve onu olmadığı biri gibi izlenim oluşturması yönünde teşvik eder. Kişi kendinden çok maskesiyle ilgilendiği için derinindekini hiçbir zaman tam ve net göremez. Kısacası dışarıdaki dünyanın derinlik baskısına yenilen benlik, başarısız bir personadan öteye gidemez. 

Karanlığını tanımayan birinin kendi dünyasına dair bağlantıları çoğu zaman şişirilmiş bir koruyuculuk içerir. Ruh hâlini korumak ve yetersizlik hissiyle başa çıkabilmek için gölgesine basmadan yürümeye çalışan biri kendi sınırlarında boğulmuş sayılır, onun için yaşam bir boğulma hâlinde devam eder ve sonlanır.

Sevda Altınkaya
Psikolojik Danışman, Şair, Yazar

Kaynaklar: Engin Geçtan, İnsan Olmak
Jung, Kırmızı Kitap
Doğan Cüceloğlu, Var mısın?




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

PERSONA - ŞİİR

Resim
Sevda Altınkaya   PERSONA   Kural: Bir gün her şey tersine döner yani aslına*   İç, dışın içinde kalır Unutkanlık en büyük ezberdir Susuzluğun çemberi nehirleri çevreler Yüz, aidiyet duygusu en son gelişen yerimizdir Aşk, kayıp bir denizciyle çıktığı seferden beri yanlış yerde aranıyor   Yüz: O herkese başka bir hikâye anlatıyor   Aşk: Bir düğümün içinde çözülüyoruz birbirimize   Dünya: Her şey kurmaca   Cehennem: Artık kendine kalacak bir yer aramıyor   Tabu: Hiç eskimiyor   Odalar: Birkaç odadan geçilir evimize Hiçbir yerden varılmaz evimize Biz şarkı söylerken duvarların yüzünde kırışıklar belirir Uzun bir akşam kadar uzar kasvet Kimsesiz zamanın boşluğa düşmesinden korkan evimiz daimi boşlukta konumlanmıştır Boşlukta yürürken en çok kendine çarpar kendimiz Bu bir yüzleşme değildir Kendine yükselen duvarlardır olsa olsa   Persona: Kendini üst...
Devamı

Atların Ç’ağına Yetişirsem Beni Orada Karşıla / Şiir

Resim
Atların Ç’ağına Yetişirsem Beni Orada Karşıla Atların kafası karışıkken kullandığı yoldayız Bir yol ayrımında olduğumuzu bilen yalnızca atlar Kendimizin iplerini tutamıyoruz çok zamandır Birbirimizde kaybettiğimiz yolu onarmak istiyoruz En çok mahvolacak yerlerimiz ağrısın diye bekliyorum ben Sen en çok fark edilmeyen yerlerimden vuruyorsun beni Bitiyor nehrin içinden zehir akarken susamak Hiçbir şeyin akmadığını, suyun durma kuvvetini Alıyorum dudaklarından, bu bana yetecek kadar durmak Rüzgâra karşı dayanıklı olacağıma inanmıştım, biliyorsun Süpürülmüş gömülerin altından ruhlar fışkırırsa diye Kendimi gömdüğüm yerde beni arıyorsun / orada olduğumu biliyorsun Orada olmadığımı hissediyorsun Ruhumunhaberiçoköncedengeldi Kendiselasınıverecekkadaruzunyaşayacağınainandıbiri Bunları bana neden anlatıyorsun Kaybolduk atların kafası karışıkken kullandığı yolda Aramızdan bir duvar çıktı yerin dibinden toprakkök derlerdi buna, dalları çabuk dağılır Rüzgâr şimdi gelsin dedik yaprakl...
Devamı

SENİN VE DÜNYANIN İKİZİ- ŞİİR

Resim
SENİN VE DÜNYANIN İKİZİ Ölüm bizi sadece yaralayabilir Oysa yaşamın perçemleri Kusursuz birer can emici Senin ve dünyanın ikizi başka bir yerde yaşanır, ancak bir uzay mekiğinde Sahici bir cennette ya da hayat var denilen bir gezegende Dünyada bir hayat yaşamış gibi Yaşıyor ve sanki yaşayacak gibi Uzayın kaç kilometrelik derinliğinde bir yerde Sanıyorum ki El ele verip kalbini daha güzel bir yerinden kırmışız Senin ve dünyanın ikizi, nerede bir tutarsızlık görsek uyarmışız Nerede bir kadeh kaldırılmış onaysız zaferlere Hiç olmayacak bir anda hiç olmayacak bir adamla sevişmiş bir kadın Yüzünden uçurum sessizliğinde ilerlemişiz Vatansız bir aşkın kollarında kesilmiş nefesimiz Âh ne kötü zamanlama tarih Ne kötü zamanlama insan Ne kötü zamanlama aşk Ağzını bıçağa sürte sürte Ne kötü bir kesikmiş yaşam Senin ve dünyanın ikizi, aynı ormanda başka ağaçlar dilemişiz Kimse hayvan değil, insan değil kimse Rab nerede kaldı senin ashab-ı kehften boşalan kadroların İşçilerin taşeron, m...
Devamı